Me and Me (2020)

ดูหนัง Me and Me (2020) ฉันและฉันไม่มีเหตุผล นี่ไม่ใช่คำร้องเรียนของนักวิจารณ์ แต่เป็นสิ่งที่ผู้กำกับ Jung Jin-young ยอมรับอย่างเปิดเผย ไม่มีทางที่จะรวมเรื่องราวเข้าด้วยกันอย่างมีเหตุผล หากสิ่งนี้รบกวนคุณอยู่ให้ห่าง ในทางกลับกัน หากคุณสนใจที่จะเห็นว่าวิสัยทัศน์ที่เหมือนฝันไม่ปะติดปะต่อกันของ Jung สามารถพาคุณไปได้อย่างไร คุณอาจพบว่า Fantasia 2020 นี้เลือกให้เป็นปริศนาที่น่าสนใจ

เริ่มต้นด้วยครูในโรงเรียน Soo-hyeok (Bae Soo-bin) และ I-yeong (Cha Soo-yeon) ภรรยาของเขาซึ่งย้ายจากเมืองใหญ่ไปยังชุมชนชนบทเล็ก ๆ ในตอนแรกทำให้ผู้อยู่อาศัยในยุคหลังลึกลับซึ่งส่วนใหญ่ยาวไป เคลื่อนไปในทิศทางอื่น พวกเขาเข้าใจดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าทั้งคู่มีบางอย่างที่ต้องปิดบัง ทุกคืน I-yeong มีการเปลี่ยนแปลงบุคลิกภาพอย่างลึกลับ โดยพื้นฐานแล้วกลายเป็นคนละคน – บางครั้งก็มีผลรุนแรง กังวลว่าเธออาจทำอันตราย ชาวบ้านตกลงที่จะยอมรับทั้งคู่หากพวกเขาตกลงที่จะถูกขังอยู่ในบ้านทุกคืนก่อนที่การเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้น

เป็นข้อตกลงที่อาจดูฉลาดในตอนนั้น แต่ส่งผลให้เกิดโศกนาฏกรรมเมื่อบ้านของทั้งคู่ถูกไฟไหม้และพวกเขาไม่มีทางหนีรอด ขณะที่ชาวบ้านพยายามปกปิดข้อตกลงที่พวกเขาทำไว้อย่างเมามัน นักสืบเมืองพัคฮยองกู (โช จินอุง) ก็มาถึงที่เกิดเหตุ เขาสงสัยในทันทีเกี่ยวกับพฤติกรรมแปลก ๆ ของชาวบ้านและไม่เต็มใจที่จะถูกสัมภาษณ์ เมื่อพวกเขาออกไปให้พ้นทาง เขาตัดสินใจที่จะสำรวจบ้านที่ถูกไฟไหม้ และที่นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้สัมผัสถึงสิ่งแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ปาร์คดูเหมือนจะสูญเสียตัวตนของเขาไปทีละน้อย ชาวบ้านบอกว่าเขาไม่ใช่นักสืบ แต่เป็นครูประถมเอง มันเป็นส่วนหนึ่งของอุบายที่ซับซ้อนบางอย่างหรือไม่? แล้วคนตายล่ะ? แล้วครอบครัวที่เขาทิ้งไว้ในเมืองล่ะ? เหตุใดจึงไม่มีใครดูเหมือนจะเต็มใจที่จะคัดค้านอย่างจริงจัง?

พูดมากไปก็ทำให้เสียสิ่งต่อไปนี้ การแสดงเดบิวต์ของ Jung เต็มไปด้วยการหักมุม แต่ประสบความสำเร็จเพราะเน้นไปที่ตัวละคร ซึ่งดูเหมือนจะยังคงความสม่ำเสมอแม้ว่าสถานการณ์ของตัวละครจะเปลี่ยนไป มันเปลี่ยนแนวเพลงได้ง่ายราวกับเลื่อนไปมาระหว่างโครงเรื่อง แต่ความกังวลของพัคในความยุติธรรมและความปรารถนาที่จะสานสัมพันธ์กับภรรยาและลูกๆ อีกครั้ง หมายความว่ามีบางสิ่งที่ต้องหยั่งรากอยู่เสมอ การถ่ายทำภาพยนตร์ของ Kim Hyun-seok ดึงเอาแง่มุมต่างๆ ของพื้นที่เดียวกันออกมาเมื่อโทนของภาพยนตร์เปลี่ยนไป ดังนั้นแม้แต่เอกลักษณ์ของสถานที่ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างละเอียด

เราเป็นใครถูกกำหนดโดยสถานการณ์ภายนอกของเรามากแค่ไหน? เราจะรู้สึกแบบเดียวกันหรือไม่ถ้าสถานการณ์ที่เราพบแตกต่างกัน? ถึงจุดไหนในชีวิตที่เราเลิกพยายามถอยหลังและเริ่มจดจ่อกับสิ่งที่เราสามารถทำได้กับสิ่งที่เรามี? เหล่านี้เป็นคำถามที่ค่อย ๆ เกิดขึ้นในนิทานหวานอมขมกลืนนี้ รูปร่างของมันอาจดูแปลกไป แต่สไตล์ของจองก็มั่นใจได้ น่าสนใจว่าเขาจะไปที่ไหนต่อไป