Three Colors Blue (1993)

Three Colors Blue (1993)

รีวิว

Journey Trip Review

BLUE

เรื่องนี้โดยส่วนตัวเป็นเรื่องที่ดูยาก และน่าเบื่อที่สุดใน Three Colors Blue (1993)  แล้วครับ หนังชั้นดีก็จริง แต่ก็พ่วงความดูยากเข้ามาด้วย … จริงๆถ้าตัดเป็นฉากๆ จะมีซีนเด็ดๆน่าสนใจอยู่เยอะมาก แต่พอมารวมเข้าด้วยกัน ผมกลับไม่พบความกลมกลืนของแต่ละซีนเลย แบบว่ามันมีบางซีนที่น่าสนใจ แต่ถ้าตัดทิ้งไป เนื้อเรื่องก็ไม่ได้เสียซะหน่อย อะไรทำนองเนี๊ยะครับ อย่างเรื่องของ Lucille เนี่ย เนื้อเรื่องน่าสนใจมีสีสัน แต่ไม่รู้ว่าใส่มาเพื่อเสริมอะไรของหนังโดยรวม? คือมันก็คล้ายๆจะเสริมความเป็นตัวตนของนางเอกนะ แต่โดยรวมๆ ผมก็รู้สึกว่ายัยนางเอกมัน Nonsense หลายๆอย่างอ่ะ คือเข้าใจนะ ว่าเรื่องมันเศร้า แต่ไม่รู้จะโชว์อารมณ์หรือจะติสต์อะไรนักหนา … ในเรื่องตัวเอกติสต์เกิน น่ารำคาญมากครับ … เรื่องแบบนี้ผมว่าในความเป็นจริง คนหลายๆคนต้องเผชิญอะไรแบบยัยนางเอกกันบ้างเหมือนกันครับ แต่ยัยนางเอกติสต์เกิน

White

สำหรับ White จะดูง่ายกว่า Blue แต่ก็ยังไม่เท่า Red … Red จะดูง่ายสุด แต่เสน่ห์ของ White นั้น ผมว่ามันคือความหลากอารมณ์ ความจิต ความไร้สาระ ความ…เฉยๆ ดูแล้วไม่เข้าใจก็มีเหมือนกัน มันมีทั้งความดูง่ายและดูยากปนๆกัน บางช่วงก็ดู “พยายาม” เกินไป อย่างฉากความสัมพันธ์ของ Karol กับ Dominique ในช่วงแรกๆอ่ะ มันดูแบบว่าผิดธรรมชาติไปไหม? คือเข้าใจความคิดของ Dominique นะ แต่บางทีมันก็ Nonsense เกินไป ว่าจะอะไรขนาดนั้น อย่างไรก็ตาม ในช่วงตอนจบ แม้ความคิดของ Karol จะดูผิดธรรมชาติไม่ต่างกัน (ดูมาทั้งเรื่อง นึกว่าไอ้นี่มันเพลนๆ ที่ไหนได้) … แต่ผมกลับคิดว่ามันคือสีสันหลักๆของหนังเลยล่ะ การเดินเรื่องของ White นั้น

Red

เรื่องสุดท้าย Red ครับ ดูคะแนนใน IMDB แล้ว เรื่องนี้ได้คะแนนสูงกว่าอีก 2 เรื่องนิดหน่อย ซึ่งผมว่าคะแนนที่บวกเกินเข้ามา ก็คือความ “ดูง่าย” ของหนัง และอีกอย่างก็คงเป็นเพราะนิสัยของตัวละครในเรื่อง แทบทุกตัว เหมือนจริง เป็นธรรมชาติ ไม่ติสต์แตกอย่าง Blue และไม่เกินคาดเดาอย่าง White และที่สำคัญคือ Red นั้น มีความ “น่ารัก” ของเนื้อเรื่องปนเข้ามาด้วย แต่ความจิตๆ ความดูยาก ความเป็นปรัชญา ก็โดนใส่เข้ามาไม่ต่างกับ Blue และ White (ลืมบอกว่าทั้ง 3 เรื่อง ยัดปรัชญาเข้ามาหมด) แต่พอมันมีความน่ารัก คิกขุของเนื้อเรื่องเข้ามา ก็เลยทำให้ Red ดูไบรท์ กระจ่างใสกว่าอีกสองเรื่อง … Red จบแบบโรแมนซ์ น่ารักดีครับ Three Colors Blue (1993)  เป็นหนังปรัชญาที่น่ารักได้ ตอนจบของ Red ทำให้ความทวิสต์ของ White ต้องจบลง (คือ White จบได้โรคจิตมากๆครับ แต่พอดู Red จบก็แบบว่าอ้าว ตกลงมันยังงี้หรอ? … แต่กับ Blue ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรนัก ก็รู้อยู่แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้)

TheLittleSongbird

แทนที่จะบอกว่าเรื่องไหนดีที่สุดและแย่ที่สุด (แต่มักจะได้ยินว่า ‘Red’ อ้างดีที่สุดและ ‘สีขาว’ อ่อนแอที่สุด แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วภาพยนตร์ทั้งสามเรื่องจะได้รับการยกย่องอย่างมากก็ตาม) ของไตรภาค “Three Colours” ของ Krzysztof Kieslowski มันจะเป็นเพียงแค่ กล่าวว่าภาพยนตร์ทั้งสามภาคในไตรภาคนี้ต้องดูในแบบของตัวเอง ภาพยนตร์เรื่องแรกในไตรภาค ‘Three Colours: Blue’ ทำหน้าที่เป็นการสำรวจความเศร้าโศกและเสรีภาพ (ในแง่อารมณ์) ที่รุนแรงมาก และสำหรับผม ภาพยนตร์เรื่องนี้

เป็นการนำเสนอความเศร้าโศกและเสรีภาพที่สะเทือนใจและน่าสนใจที่สุดเรื่องหนึ่งในภาพยนตร์ มันเป็นสัญลักษณ์อย่างมาก ด้วยการใช้ดนตรีที่สลับซับซ้อน การใช้สีฟ้าเป็นหลักในจานสี การใช้สีเฟดเอาท์ที่น่าสนใจ (แม้ว่าจะแตกต่างไปจากการใช้งานปกติจริงๆ เป็นตัวแทนของเวลาที่หยุดนิ่งแทนที่จะผ่านไปหรือ a บทสรุปของฉาก) เชื่อมโยงกับอดีตของตัวละครหลัก (ในที่นี้คือการใช้การล้ม) และการรีไซเคิลขวด แต่ไม่ใช่ในความหมายที่ไม่สอดคล้องกัน

หากมองจากภายนอก ‘Three Colours: Blue’ ดูน่าทึ่ง ภาพยนตร์ทั้งเรื่องถ่ายทำด้วยสุนทรีย์ที่สง่างามและสง่างาม แม้ว่าการใช้สีน้ำเงินจะมีความสำคัญด้วยเหตุผลเชิงสัญลักษณ์ แต่ก็ไม่เคยมีลูกเล่นหรือราคาถูกเลย แนวทางของคีสโลว์สกี้นั้นรอบคอบและไม่เคยก้าวก่าย โน้ตเพลงที่สลับซับซ้อนและวิธีการเชิงสัญลักษณ์ที่ใช้ (แสดงถึงการต่อสู้ดิ้นรนของจูลีกับความโดดเดี่ยว) ได้รับแรงบันดาลใจ “เพลงเพื่อการรวมชาติของยุโรป” เป็นหนึ่งในเพลงทางดนตรีที่สะเทือนอารมณ์มากที่สุดในภาพยนตร์ทุกเรื่องที่ดู โดยฉันเมื่อเร็ว ๆ นี้

ตามเนื้อเรื่อง ‘Three Colours: Blue’ มีความท้าทายในลักษณะหนึ่งแต่ก็มีส่วนร่วมอยู่เสมอ สาเหตุหลักมาจากความเคลื่อนไหวและเข้มข้นที่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวโศกนาฏกรรมของจูลีและธีมของความโศกเศร้าและเสรีภาพ การเว้นจังหวะมีเจตนาแต่ไม่เคยกระทบจุดน่าเบื่อ หนึ่งใน ‘Three Colours: Blue’ คือการแสดงอันน่าทึ่งของจูเลียต บินอช การแสดงที่ส่งผลกระทบอย่างมาก ซึ่งอยู่ในอันดับสูงจากการแสดงที่ดีที่สุดของเธอ นักแสดงทุกคนทำได้ดี  Three Colors Blue (1993)  โดยเฉพาะ Benoît Régent และ Emmanuelle Riva แต่ในส่วนของการแสดง นี่คือภาพยนตร์ของ Binoche โดยรวมแล้วเป็นภาพยนตร์ที่สวยงาม กระตุ้นความคิด และสะเทือนใจ และเป็นการเริ่มต้นที่ยอดเยี่ยมสำหรับภาพยนตร์ไตรภาคที่น่าสนใจมาก 10/10 เบธานี ค็อกซ์ (แปลโดย Google Translate)

nycritic

สำหรับภาพยนตร์เกี่ยวกับการไว้ทุกข์ มีสองช่วงเวลาใน  Three Colors Blue (1993)  ของคริสตอฟ คีลสโลว์สกี้ ซึ่งดูเหมือนแยกจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกเห็น ทั้งสองมองเห็นได้ผ่านสื่อที่ไม่มีตัวตนของโทรทัศน์ สิ่งแรกเกิดขึ้นในช่วงต้นของเรื่อง: ขณะที่เธอฟื้นตัวจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ซึ่งคร่าชีวิตสามีของเธอ นักแต่งเพลง Patrice de Courcy และลูกสาวของเธอ Anna Julie ได้รับสิทธิ์ให้เข้าไปเป็นสักขีพยานในพิธีศพของพวกเขา แต่เมื่อเธอเปลี่ยนช่อง

ที่นั่น เป็นภาพผู้ชายกระโดดบันจี้จัมพ์ จะได้เห็นอีกครั้งเมื่อจูลี่ไปเยี่ยมแม่ของเธอ (รับบทโดย เอ็มมานูเอล ริวา) ซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านที่ไม่ได้เชื่อมต่อกับภายนอกและดูโทรทัศน์ ภาพของบุคคลที่เห็นในฤดูใบไม้ร่วงอย่างอิสระตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าอ่อน (สีฟ้าเป็นสิ่งที่โดดเด่นจริงๆ ในภาพยนตร์เรื่องนี้) ดูเหมือนจะสะท้อนถึง Julie ได้ค่อนข้างดี การสูญเสียของเธอทำให้เธอมีทัศนคติต่อชีวิตที่ว่างเปล่า เธอปรารถนาที่จะทำอะไร ‘ไม่มีอะไร’ อยู่เฉยๆ หย่าร้างจากการติดต่อกับมนุษย์ อย่างไรก็ตาม เชือกเส้นเดียวกันนั้นซึ่งเป็นเครื่องช่วยชีวิตก็จะดึงเธอกลับมาในที่สุด

มันเป็นการดึงเชือกที่ช้าแต่ชัวร์ที่คีซโลสกี้ต้องการเล่าในเรื่องราวที่สวยงามแต่น่าเศร้านี้ ใน Juliette Binoche เขาได้พบรำพึงของเขา ด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงชุดอารมณ์ที่ซับซ้อนและภาษากายภายในของเธอซึ่งบางครั้งอาจขู่ว่าจะระเบิดอารมณ์ออกมา (เช่นเมื่อเธอเล่นคอนแชร์โตชิ้นหนึ่งเพื่อรวมยุโรปให้เป็นหนึ่งเดียวที่สามีของเธอสร้างและกระแทกเปียโนอย่างกะทันหันหรือเมื่อ เธอออกจากบ้านโดยถือกล่องใบเดียวและเกือบจะขย้ำเธอกับกำแพงหินเป็นคนแรก) (แปลโดย Google Translate)

classicsoncall

10/10 ฉันรู้สึกได้ค้นพบบางสิ่งที่ลึกซึ้งจากการเรียนรู้ภาพยนตร์ไตรภาคของ Krzysztof Kieslowski ใน ‘Three Colours’ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพบคอนเซ็ปต์ต้นฉบับในภาพยนตร์ทุกวันนี้ แต่ผู้กำกับชาวโปแลนด์คนนี้ก็ประสบความสำเร็จในงานของเขาที่สร้างความประทับใจที่ยาวนาน ‘Blue’ กำหนดธีมของเสรีภาพผ่านการสูญเสียตั้งแต่ต้นเรื่อง

ในขณะที่เราติดตามชีวิตหลังอุบัติเหตุของตัวเอกของเรื่อง Julie Vignon (Juliette Binoche) ในขณะที่เธอพยายามรับมือกับการสูญเสียสามีและลูกสาวตัวน้อย จูลีทุ่มสุดตัวด้วยการขายทรัพย์สินทั้งหมดของเธอและย้ายไปอยู่ในเมืองที่เธอสามารถอยู่คนเดียวและหลีกหนีจากความทรงจำของเธอได้ พร้อมกับเพื่อนฝูงและคนรักที่ไม่มีความหมายสำหรับเธออีกต่อไป ชีวิตแห่งการถูกขังเดี่ยวตามใจตนเองนี้จะใช้เวลาไม่นาน เนื่องจากหญิงสาวผู้มีจิตใจดีพบว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ช่วยเหลือผู้อื่นที่ตกทุกข์หรือวุ่นวาย

ฉันพบว่านี่เป็นประสบการณ์การชมภาพยนตร์ที่น่าตื่นตาตื่นใจอย่างน่าประหลาด ธีมของ ‘สีฟ้า’ ปรากฏซ้ำๆ ตลอดทั้งเรื่อง – ห้องสีฟ้าที่จูลีสั่งให้ว่างเปล่าที่บ้านของครอบครัว, สายคริสตัลจากมือถือที่เธอพาเธอไปด้วยในเมือง, อมยิ้มและกระดาษห่อสีน้ำเงิน และสระว่ายน้ำที่เธอหยิบ เข้ามาผ่อนคลายความเครียดโดยกำเนิดของเธอในการมีชีวิตอยู่

ฉันสงสัยว่ามีสัญลักษณ์ที่ซ่อนอยู่ในสระน้ำหรือไม่ จูลี่ไม่เคยตักตามยาว เธอแค่ว่ายจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งเท่านั้น ฉันอยากรู้มากเกี่ยวกับฉากที่จูลี่สังเกตเห็นอันธพาลสาม (สามอีกครั้ง) ทุบตีชายคนหนึ่งที่หนีไปและหาที่หลบภัยในอาคารอพาร์ตเมนต์ของเธอ มีใครคนหนึ่งคาดหวังว่าเธอจะมาช่วยชายคนนั้น แต่กลับถูกขังออกจากอพาร์ตเมนต์ของเธอในคืนนี้ (แปลโดย Google Translate)

sol-

10/10 Carefully directed, with attention to both detail and colour, the film is amazing on a visual scope, but it is also powerful on an emotional scope with a number of very intense and moving scenes.

It is a story of coping with grief, with characters fleshed out through facial expressions rather than words and actions, Three Colors Blue (1993)  and Binoche is a fine choice for the lead. The intriguing music score and fade-to-black editing provide the film with an interesting sensation, in particular alongside the cinematography and lighting, used cleverly to keep things in and out of focus.

clintswift

10/10 Often times when viewing an intelligent film like this I have to really contemplate what the implications the film maker making mean to me. This film was no exception. Kieslowski, with his background in non-fiction film making, is applying the french political value of liberty to a personal situation.

He is, in essence, studying the human condition through fiction. The meaning of “liberty” takes on a very different meaning for Julie in this film. She tries to gain liberty from her memories and her emotions only to find that it is an impossible task. This is not a film to casually throw on after supper.

ผู้กำกับ

• Krzysztof Kieślowski

บริษัท ค่ายหนัง

• CED Productions
• CAB Productions
• France 3 Cinéma
• TOR Studio Productions
• Canal+

นักแสดง

• Juliette Binoche
• Benoît Régent
• Hélène Vincent
• Florence Pernel
• Charlotte Véry

โปสเตอร์หนัง

เรื่องย่อ

สีน้ำเงินเป็นส่วนแรกของไตรภาคของ Kieslowski  Three Colors Blue (1993) ตามคำขวัญประจำชาติของประเทศฝรั่งเศส: Liberty, Equality แล้วก็ Fraternity Blue เป็นเรื่องราวของจูลี่ที่สูญเสียสามีนักแต่งเพลงคนยุโรปที่เป็นที่รู้จักแล้วก็ลูกสาวตัวน้อยของคุณจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ธีมเรื่องความอิสระของภาพยนตร์เป็นที่ปรากฏชัดเจนในความเพียรพยายามของ Julie ที่จะเริ่มชีวิตใหม่โดยไม่มีภาระติดพันส่วนตัวความเศร้าโศกรวมทั้งความรัก เธอตั้งมั่นที่จะฆ่าตัวตายทางวิญญาณโดยถอนตัวจากโลกและใช้ชีวิตอย่างอิสระโดยไม่เปิดเผยตัวและก็อยู่อย่างสันโดษในมหานครปารีส แม้ว่าจะมีความมุ่งมั่น แม้กระนั้นผู้คนจากชีวิตในสมัยก่อนแล้วก็ปัจจุบันนี้ของเธอก็เข้ามาล่วงล้ำความอยากได้ของตนเอง

อย่างไรก็ดีเรื่องจริงที่สร้างขึ้นโดยผู้คนที่อยากและก็กังวลคุณการค้นพบที่น่าแปลกใจและก็ดนตรีที่ภาพยนตร์ประเด็นนี้หมุนช่วยรักษาจูลี่และดึงคุณกลับไปยังดินแดนแห่งชีวิตอย่างไม่บางทีอาจยับยั้งได้  ดูหนังออนไลน์ หนังเล่าเรื่องราวของ จูลี่ (Juliette Binoche) หญิงสาวผู้ต้องใช้ชีวิตทุกข์ทรมาน เพราะเธอต้องเสียทั้งสามีและลูกสาวในอุบัติเหตุทางรถยนต์ หลายครั้งที่เธอพยายามฆ่าตัวตายเพื่อให้หลุดพ้นธนาการความรู้สึกเศร้าหมองต่างๆจากโลกใบนี้ เพื่อจะได้เข้าสู่ความอิสระที่แท้จริง Three Colors Blue (1993)  ผู้คนรอบข้างต่างเป็นห่วงเธอ เขาเหล่านั้นจะช่วยดึงเธอกลับมาสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้งได้หรือไม่.

ภาพยนตร์ที่คล้ายกัน

3 Body Problem (2024) ดาวซานถี่ อุบัติการณ์สงครามล้างโลก

Dune Part Two (2024) ดูน ภาค 2

Argylle (2024) อาร์ไกล์ ยอดสายลับ